Pocztówka z podróży do Jamnej

Jak współrzędne w dzienniku pokładowym, jak ślad kół gliniastej drodze, odcisk butów na śniegu, tak pozostawia swoje piętno podróż życia w sercu człowieka.

Walka pomiędzy starym porządkiem a nowym, między dobrem a złem, krwawe dramaty i rozpacz, tęsknota za utraconą miłością i ból rozstania - jak tatuaż na ramieniu, tak wyżłobiona została historia ziemi Jamieńskiej – na zaledwie kilkunastu kilometrach kwadratowych pofalowanych wzgórz.

Dziś spowita czapą śnieżnej ciszy, w której Bóg się przechadza pomiędzy padającymi płatkami śniegu, Jamna wydaje się oazą niebiańską: zda się, że wdrapawszy się na wieżę Kościoła MNP Niezawodnej Nadziei da się chwycić jakąś dostojną nogę anielską majtającą z przepływających obłoków.

W istocie, do nieba stąd niedaleko - choć najmniejsza w gminie, zgodnie z Bożym zamiłowaniem do wywyższania maluczkich, osada ta leży najwyżej wśród zakliczyńskich wiosek, z dala od hałasu, codzienności i zabiegania.

Patrząc na spokój jamneńskiej polany mało kto jednak przypuszcza, jak wielkie namiętności i dramaty kryje w sobie ten leśny azyl – każdy jego zakątek ma swoją historię:

I skały w Bukowcu – ślady starego porządku, po którym zostały tylko opuszczone sabatnie stoły, ołtarze natury, wystrojone białym obrusem śniegu bez nadziei oczekując na biesiadników, ofiary z plonów i lampy świętych ogni.

I jaskinie pełne nietoperzy, salamander i legend o grasującym tu w dawnych czasach zbóju Bardabucie i pozostawionym przez niego złocie, które próbowała podwędzić pełniącemu straż Borucie, pewna rezolutna, acz na swoje wieczyste nieszczęście także roztrzepana niejaka Kasia Maciaszkówna.

I drewniany kościół w Bukowcu, dziś w rycie zachodnim, rozdarty tęsknotą za kraina swej młodości.

I święta Paraksewa, co gorzkie łzy wylewa, łka i żali się do Niebieskiej Panienki, że choć Bukowiec piękny - w Kamiennej piękniejsze śpiewano piosenki…

I groby – a na nich imiona spacyfikowanych w ostatnich dniach wojny, jak krople krwi na białym śniegu, krzyże rzucające cienie od płonących domów…

I sama wieś Jamna – Betlejem ziemi Ciężkowicko-Rożnowskiej – miejsce, gdzie można przeżyć własne powtórne narodzenie. Ziemia święta miłością tych, którzy byli tu od zawsze i tych, co przybyli niedawno, na fundamentach starego domu zakładając nowy: Republikę Piesko-Pańską, Dominikańską, obóz dla takich, jak ja, miejskich uchodźców.


I w końcu ja, która się stała częścią tego miejsca, z moją własną legendą, którą tu przeżyłam, i do której wracam, przywołując z pamięci obrazy czerwonych dachów, kalwarii i kapliczek, ścieżek i zakątków ….jak pocztówkę z podróży - remedium na codzienność.