Podróż mojego życia

Usiadłam na łóżku patrząc bezmyślnie na obraz na ścianie. Nie widziałam jego zawartości – pięknej starej mapy Ameryki, tym bardziej nie widziałam napisu, który kiedyś, na odwrocie dawno temu zamieścili na nim moi rodzice:

„Kochanej córce w uznaniu zasług za odkrywanie piękna świata” – taka mała zachęta do kontynuowania rozpoczętej pierwszą samodzielną, trzymiesięczną wyprawą mojej Wielkiej Życiowej Przygody, Wędrówki w Nieskończone.

Zachęcające początki - wyprawy rowerowe po Europie –z namiotem w sakwach, dzikim biwakowaniem i prysznicami z deszczówki, trekking po Maroku – gdzie słońce grzało równie mocno, jak miętowa herbata z cukrem, szalony objazd Chorwacji, gdzie w żadnym miejscu nie usiedziałam dłużej niż 24h… Gwiazda Przygody świeciła mocnym, życiodajnym blaskiem, który stanowił oprócz krwionośnego, limfatycznego i sympatycznego czwarty układ wypełniający moje jestestwo.

Lecz w imię lepszego dobra, jak to często w szatańskich pokusach bywa, zdradziłam moją Przygodę – chcąc jej drogą podążać wygodniej, szybciej, dalej zatrudniłam się w Fabryce, zwaną także Korporacją. Tłumacząc sobie fałszywie, że przygoda czeka mnie i tutaj, dobrowolnie włożyłam niewolnicze jarzmo, przygarbiłam ramiona i weszłam na ścieżkę wędrówki w nieskończone – tyle, że

po obrębie koła, wyznaczonej długością dyszla, który przyszło mi popychać. I tak dzień, za dniem, coraz szybciej, coraz dłużej, widziałam coraz mniej- nic ponad tę moją okrężną drogę, jak ten chomik w karuzeli. Niby zabawnie, a robi się coraz gorzej. Osiem godzin, dziesięć, dwanaście…. Szybkość wzmaga lęk przed wypadnięciem z koła. Coraz mniej czasu, przyjaciół, marzeń….Dzień, noc – bez różnicy, zawsze ten sam laptop, e-maile nie cierpiące zwłoki, firmowe kije na pchły i marchewki o mdłym smaku. I w tym wszystkim ja – pusta, wypalona, z poczuciem porażki…bo środek do celu stał się celem, a ja straciłam siebie, marzenia i swoją Przygodę, Wędrówkę w Nieskończone.

Siedzę na łóżku i zamykam oczy. Jest noc. Księżyc walczy z chmurami o prawo do oglądania ziemi. Zupełnie, jak na tamtej marokańskiej oazie, gdzie na tarasie dachu Ahmed cichym, śpiewnym głosem szeptał wiersz o akmar i ahwa – miłości i księżycu, który przypominał twarz ukochanej… siedzę - w głowie szumi od hałasu z dzisiejszego dnia – a może to szum wiatru od pustyni?

Podobnie, jak ten hałas – wysysa wodę z tkanek, wysusza usta, drenuje umysł tak, że po chwili nie potrafisz myśleć już o niczym, tylko o studni
z wykradaną ziemi wodą ciszy. Smak wody – czy go jeszcze pamiętam? Moje codzienne napoje: red bull, kawa i pepsi…równie toksyczne, jak moja codzienność. Ale jakże bezpieczne…w odwiecznym rytmie – praca-dom-praca-dom. Zupełnie inaczej niż odwieczny rytm natury, zapisany w skalnych warstwach Wielkiego Kanionu – godzina za godziną, rok za rokiem, wiek za wiekiem, era za erą. Wielki Kanion ma czas – czymże przy tym Bycie jest tchnienie wyznaczonych mi przez statystykę osiemdziesięciu lat, czy co gorsza – wyznaczonych przez zegar biologiczny trzydziestu-paru lat młodości? Moja Podróż – cóż się z nią stało? Na jakich bezdrożach zbłądziłam?

Podeszłam do mapy Ameryki. Jeden ruch mikrofibrą po szkle przywrócił jej dawny kolor. Podróż życia. Zapisana w sercu i umyśle, chyba jeszcze przed urodzinami – bo czymże wytłumaczyć tęsknotę, której obecność towarzyszy mi odkąd pamiętam: dotrzeć tam, gdzie niebo jest niebieskie, a deszcz słodki w smaku, gdzie trawa jest zielona nie tylko w pierwszy dzień wiosny, rzeki płyną zgodnie ze swoim widzimisie, a ludzie doświadczają emocji własnych – nie cudzych, zgodnie ze scenariuszem jednej, czy drugiej telenoweli.
Podróż mojego życia – to podróż w czasie i przestrzeni: przez moje życie, w zgodzie ze sobą, w radości z poranków, z podniesioną głową i odważnym przemierzaniem Nieznanego. Czując się u siebie zarówno na ulicach

metropolii ludnych jak Rzym – przerobionych na papkę w podręcznikach i przewodnikach jak i na syberyjskich bezdrożach z krańców Wielkiej Rosji, których map o skali dokładniejszej niż w atlasie szkolnym nie uświadczysz w żadnej księgarni, bo mapy takie (prócz rosyjskiego wywiadu) mają tylko w głowach jego mieszkańcy.

Siedząc na łóżku w tę noc zagubioną w czasie, bezsenną noc wspomnień, patrzyłam ze smutkiem na mapę Ameryki. Praca, dom, papiloty, prace domowe i prace w domu, mak zmieszany z piaskiem, kapcie na dywaniku…. Kapcie? Coś jednak zostało… zamiast papuci na podłodze złoty pantofelek marzeń, i nadzieja, że Książe Przygoda przyjedzie pewnego dnia i porwie znów do egzotycznych krain.

Blog niniejszy dedykuję podróżom - szczególnie tej najważniejszej: wytyczonej biciem serca Podróży Mojego Życia, której najpiękniejsze momenty staram się uchwycić i zachować.
Zapraszam do czytania, komentowania i rozmów. Dla poszukiwaczy Przygody drzwi zawsze są otwarte.